Κάπως έτσι, τελείωσε και το φετινό καλοκαίρι. Η αλήθεια είναι πως, οι διακοπές περνούν τόσο γρήγορα που πριν καν προλάβεις να κάνεις την πρώτη σου βουτιά, βρίσκεις τον εαυτό σου να επιστρέφει στο σπίτι. Στη συνηθισμένη καθημερινότητα. Αφενός, σε περιμένουν ένα σωρό υποχρεώσεις που ξεχειλίζουν από την ατζέντα σου και αφετέρου, έχεις γυρίσει με τις βαλίτσες σου γεμάτες όμορφες και δροσερές αναμνήσεις. Πραγματικά, πιστεύω πως δέκα μέρες αποχής από την καθημερινή ρουτίνα, ισοδυναμούν με όλη την απαραίτητη ενέργεια που χρειάζεσαι, ούτως ώστε, να ανταπεξέλθεις στις απαιτήσεις της υπόλοιπης χρονιάς.
Στις φετινές μας διακοπές, είχαμε μαζί μας μια πολύ ξεχωριστή παρέα. Τον Θωρ ή Θωρίτο, όπως τον αποκαλεί χαϊδευτικά η μικρή μου κόρη. Ω ναι! Καλά καταλάβατε. Πρόκειται για ένα άκρως παιχνιδιάρικο και αξιαγάπητο σκυλάκι, δύο χρονών. Πιο συγκεκριμένα, ένα γκρι γαλλικό μπουλντόγκ με λίγο άσπρο στο στέρνο. Σαν να φοράει κουστούμι. Ένα παπιγιόν και γίνεται γαμπρούλης.
Τον Θωρ λοιπόν, τον είχαμε γνωρίσει για πρώτη φορά πέρυσι. Ένα ωραίο απόγευμα, ο σύζυγός μου, τον έφερε απροειδοποίητα στο σπίτι για να κάνει έκπληξη στα κορίτσια. Κάποιοι καλοί μας φίλοι, του είχαν ζητήσει να κρατήσουμε το σκυλάκι για μια μέρα, καθώς θα έλειπαν εκτός πόλης για μια δουλειά.
Την ώρα που μπήκαν στο σπίτι, έκανα μπάνιο τη μικρή μου κόρη. Τότε, άκουσα τη μεγάλη να τσιρίζει:
«Δεν κατεβαίνω, αν αυτό το πράγμα δεν φύγει από εδώ μέσα!»
Πετάχτηκα από το μπάνιο στο σαλόνι, με τη μικρή τυλιγμένη με μια πετσέτα στην αγκαλιά μου.
«Τί έγινε;» ρώτησα.
Πριν καλά καλά το καταλάβω, είδα κάτι γκρι μικρό να περιφέρεται ανήσυχα σε όλο το δωμάτιο και να γρυλίζει σαν γουρουνάκι. Ήταν τόσο απρόσμενο που στην αρχή τρομάξαμε όλες μας. Η μεγάλη είχε σκαρφαλώσει κυριολεκτικά επάνω στο καλοριφέρ και δεν έλεγε να κατέβει. Η μικρή από την άλλη, είχε γαντζωθεί από τα μαλλιά μου και έκλαιγε απαρηγόρητα.
«Φοβάμαι! Μαμά, φοβάμαι! Διώξε το!» φώναζε.
Στη συνέχεια, αφού αιφνιδιαστήκαμε, τα κορίτσια κλειδώθηκαν στο υπνοδωμάτιό τους για καμιά ώρα. Έπειτα, δειλά-δειλά, έβγαλαν τα κεφάλια τους έξω. Ο καημένος Θωρίτο είχε αποκοιμηθεί στον καναπέ αγκαλιά με τον σύζυγό μου. Η ανάσα του βαριά και συνάμα λαχανιασμένη. Έπειτα, έριξε κάτι “υπέροχα” ροχαλητά, σαν άνθρωπος. Την επόμενη μέρα, αφού είχε εξερευνήσει το νέο περιβάλλον και είχε ηρεμίσει κάπως, επιτέλους, οι μικρές τον πλησίασαν. Το πρώτο χάδι ήταν αρκετό για να “κολλήσουν” με αυτό το υπέροχο πλάσμα. Ειδικά η μεγάλη μου κόρη. Τον είχε πάρει αγκαλιά και δεν ήθελε να τον αποχωριστεί. Στεναχωρήθηκε πολύ, όταν τελικά έφυγε.
Αυτό το καλοκαίρι λοιπόν, τον είχαμε μαζί μας δύο ολόκληρες εβδομάδες. Μέρα με τη μέρα ξεθάρρεψε και η μικρή μου. Ένιωθε όλο και πιο άνετα με το σκυλάκι. Το χάιδευε στο κεφάλι και στη μουσούδα, το αγκάλιαζε και του έδινε φιλιά. Κάθε πρωί, πριν προλάβω να πιώ την πρώτη γουλιά καφέ και να απολαύσω τη γραφική θέα του χωριού μας, άκουγα μέσα από το σπίτι δύο φωνούλες:
«Μαμά! Ξύπνησε ο Θωρ;»
Πώς είναι τα ερωτευμένα ζευγάρια στις ταινίες που τρέχουν σε μια παραλία για να αγκαλιαστούν; Ε, μια τέτοια εικόνα αντίκριζα κάθε μέρα, όταν τα κορίτσια έβλεπαν το σκύλο και ο σκύλος τα κορίτσια. Μόνο που μας έλειπε η μουσική και η παραλία. Έπειτα, άκουγα:
«Αγάπη μου! Θωρίτο μου! Πόσο σε αγαπώ, είσαι τόσο γλυκούλης! Γούτσι γούτσι!»
Το σκυλάκι με τη σειρά του, τους ανταπέδιδε την αγάπη τους, χοροπηδώντας πάνω τους ενθουσιασμένο.
Όταν τρώγαμε όλοι μαζί, ακουμπούσε τα μπροστινά του ποδαράκια πάνω στο τραπέζι και με τη γλώσσα του έξω περίμενε να του προσφέρει κάποιος, μια λιχουδιά. Έτρωγε τα πάντα! Πραγματικά, δεν είχε προτιμήσεις. Ό,τι έβλεπε, το ήθελε. Πρώτη φορά, έβλεπα σκύλο να τρώει καρπούζι, ξηρούς καρπούς, ψωμί και άλλα παρόμοια.
Η πιο αστεία στιγμή που δε θα ξεχάσουμε, ήταν, όταν έπαιζε ακατάπαυστα με ένα μπαλάκι του τένις. Έτρεχε σαν τρελό πέρα δώθε. Το έριχνε κάτω και το έπιανε πάλι, το δάγκωνε, πάλευε με αυτό και παράλληλα γρύλιζε. Έπειτα από μερικά λεπτά συνεχόμενου σαματά, ξαφνικά, έπεσε σιωπή. Κοιτάμε κάτω από το τραπέζι της κουζίνας και τί να δούμε; Είχε αποκοιμηθεί με το μπαλάκι στο στόμα και ροχάλιζε. Μη φανταστείτε, ο ύπνος του διάρκεσε μονάχα πέντε λεπτά. Ίσα ίσα που ξεκουράστηκε λίγο από το έντονο τρέξιμο που έριξε. Μόλις σηκώθηκε, συνέχισε πάλι τα ίδια.
Σας είπα και το άλλο; Όταν ζεσταινόταν ή ήθελε να πάρει καθαρό αέρα, άνοιγε το παράθυρο του αυτοκινήτου μόνος του πατώντας το κουμπί με την πατούσα του. Στην αρχή, νόμιζα πως το έκανε τυχαία. Στη συνέχεια όμως, όταν το έκανε επανειλημμένα με αποσβόλωσε.
Επιπλέον, τον παίρναμε μαζί μας στην παραλία. Αν και δεν ήταν λάτρης του νερού και της ζέστης. Προτιμούσε να μένει αραχτός κάτω από μια ομπρέλα. Γενικώς, το γαλλικό μπουλντόγκ δεν αντέχει τις υψηλές θερμοκρασίες. Ωστόσο, μια μέρα, κολύμπησε πάνω σε φουσκωτό παρέα με τα κορίτσια. Είναι ένα τόσο ιδιαίτερο σκυλάκι, που δεν πέρασε ούτε μια μέρα απαρατήρητο από κανέναν. Όλοι οι περαστικοί έξω, μικροί και μεγάλοι, σταματούσαν για να το θαυμάσουν και να το χαϊδέψουν.
Περνώντας χρόνο με τον Θωρ, συνειδητοποίησα πως το να έχεις ένα δικό σου σκύλο, σου προσφέρει πολλά οφέλη. Πόσο μάλλον στα παιδιά.
Προς μεγάλη μου έκπληξη, παρατήρησα, πως η μικρή μου κόρη έπαψε να φοβάται όλα τα υπόλοιπα σκυλιά, χάρη στον Θωρ! Ενώ παλιά, έκανε τρία βήματα πίσω όταν συναντούσε κάποιο σκυλί μπροστά της, τώρα πλέον τα πλησίαζε άφοβα. Μάλιστα, ρωτούσε τους ιδιοκτήτες άλλων σκυλιών αν μπορούσε να τα χαϊδέψει.
Τα κορίτσια περνούσαν μαζί του πολλές ώρες παίζοντας, με αποτέλεσμα να μειωθεί ο χρόνος παραμονής τους μπροστά από τις οθόνες. Επιπλέον, είχε βελτιωθεί η διάθεσή τους. Δεν γκρίνιαζαν, ούτε βαριόντουσαν όταν μέναμε στο σπίτι, επειδή είχαν για παρέα το αξιολάτρευτο γαλλικό μπουλντόγκ. Θα μου πείτε, γιατί να βαριέται κανείς στις διακοπές; Θα συμφωνήσω μαζί σας. Πραγματικά όμως, τα παιδιά δεν τα πιάνεις πουθενά. Μερικές φορές, όλα τους φταίνε, χωρίς εμφανή λόγο.
Ο μικρός μας φίλος Θωρ, το αγαπημένο μας γαλλικό μπουλντόγκ, μας πρόσφερε απλόχερα άφθονη αγάπη. Μας γέμισε με χαρά, ψυχική γαλήνη και άπειρες στιγμές γέλιου. Μια αγάπη τόσο καθαρή και αληθινή, δίχως ανταλλάγματα. Το μόνο που ήθελε, ήταν λίγη στοργή και παιχνίδι. Μια μέρα, η μικρή έκλαιγε γοερά, γιατί είχε χτυπήσει το χεράκι της. Ενώ την είχα στην αγκαλιά μου, ο Θωρ ανέβηκε στον καναπέ και ήρθε δίπλα της βογκώντας, σαν να στεναχωριόταν και αυτός.
«Μην κλαις αγάπη μου, βλέπεις κλαίει και ο Θωρίτο σου!» είχα πει στη μικρή.
Εκείνη τη στιγμή, κοιτάζοντάς τον, άρχισε να ηρεμεί σταδιακά και έπειτα ξέχασε εντελώς τον πόνο της.
Εν κατακλείδι, πιστεύω πως οι διακοπές με παιδιά και σκύλο είναι τελικά οι καλύτερες! Ίσως, ως μαμά να μην ξεκουράστηκα αρκετά. Μπορεί τα πρωινά να ξυπνούσα στις έξι ή επτά η ώρα. Εκείνη την ώρα ξυπνούσε και η μικρή μου κόρη. Καθάριζα το σπίτι και έβαζα πλυντήριο. Μπορεί στην παραλία να μην απόλαυσα στιγμές ηρεμίας σε μια ξαπλώστρα. Μολαταύτα, το σίγουρο είναι πως με τέτοια παρέα δεν βαρέθηκα ούτε ένα λεπτό.
Εσείς, θα θέλατε να έχετε γαλλικό μπουλντόγκ;
