Μια φορά και έναν Δεκέμβριο…κάπου στη Ρωσία, ο χειμώνας ήταν βαρύς. Ολόκληρη η πόλη είχε ντυθεί στα λευκά. Ενώ άκουγες το παγωμένο χιόνι να τρίζει, καθώς οι άνθρωποι βημάτιζαν βιαστικά για να φτάσουν στον προορισμό τους.
“Χριτς-χρατς, χριτς-χρατς”
Ο υπέροχος ήχος του χειμώνα.
Τα λευκά κλαδιά των δέντρων είχαν βυθιστεί στην απόλυτη ακινησία, καθώς οι πανέμορφα σχηματισμένες χιονονιφάδες προσγειώνονταν πάνω τους, χορεύοντας στη μαγική θέα του άσπρου τοπίου.
Η Αλίσα σηκώθηκε πρόθυμα από το κρεβάτι της. Έτρεξε κατευθείαν στην κουζίνα ακολουθώντας την ωραία μυρωδιά που της είχε σπάσει τη μύτη.
-Καλημέρα μαμά! αναφώνησε χαρωπά.
-Καλημέρα μικρή μου, το πρωινό θα είναι έτοιμο σε πέντε λεπτά. Σιρνικί* με μαρμελάδα βατόμουρο και ζεστή σοκολάτα, είπε η μαμά της χαμογελώντας.
-Νιαμ νιαμ! Τα αγαπημένα μου! Πάω να αλλάξω και έρχομαι αμέσως! είπε και έτρεξε στο δωμάτιό της αναπηδώντας.
Ήταν η τελευταία μέρα του σχολείου πριν τις χειμερινές διακοπές. Η τελευταία του χρόνου. Η Αλίσα ήταν πολύ ενθουσιασμένη, επειδή θα φορούσε το αγαπημένο της καινούργιο κόκκινο κασκόλ και ένα όμορφο πολύχρωμο φόρεμα, τα οποία της είχε πλέξει η νονά της για τα Χριστούγεννα.
Αφού χτένισε τα μακριά μελαχρινά μαλλιά της, κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και είπε:
-Έτοιμη και πανέτοιμη!
Eίχε μεγάλα καστανά μάτια, τεράστιες βλεφαρίδες, μικροσκοπική μυτούλα και λεπτά χείλη. Έμοιαζε με πορσελάνινη κούκλα.
Μετά το πρωινό γεύμα, ξεκίνησαν για το σχολείο.
Η Αλίσα περπατούσε κρατώντας το χέρι της μαμάς της και χάζευε το χιόνι που έπεφτε πάνω τους, καθώς προχωρούσαν. Μέσα σε λίγα λεπτά, το κασκόλ και το σκουφί της είχαν γίνει άσπρα.
-Μου αρέσει το χιόνι μαμά. Μακάρι να χιόνιζε όλο τον χρόνο. Είναι τόσο όμορφο και μαγικό! αναφώνησε η μικρή.
-Το ήξερες, ότι το χιόνι είναι πολλές χιονονιφάδες που πέφτουν ταυτόχρονα; Η κάθε χιονονιφάδα είναι μοναδική. Έχει διαφορετικό σχέδιο και μέγεθος, είπε η μαμά της και της χαμογέλασε γλυκά.
-Ουάου, τέλεια! Θέλω και εγώ μια ξεχωριστή χιονονιφάδα! Μακάρι να είχα δική μου! Όμως, κάθε φορά που πιάνω μια, λιώνει, είπε η Αλίσα με παράπονο.
Στην είσοδο του σχολείου, όλα τα παιδιά αποχαιρετούσαν τους γονείς τους και προχωρούσαν βιαστικά για να μπούνε μέσα στο κτίριο. Η Αλίσα αγκάλιασε τη μαμά της και έπειτα κατευθύνθηκε στην τάξη της.
Όταν χτύπησε το κουδούνι για το διάλλειμα όλα τα παιδιά ξεχύθηκαν στην αυλή του σχολείου. Άλλα για να παίξουν χιονοπόλεμο και άλλα για να φτιάξουν μικρούς χιονάνθρωπους. Μονάχα, ένα μικροκαμωμένο κοριτσάκι είχε μείνει στην τάξη ολομόναχο. Κοιτούσε μελαγχολικά από το παράθυρο τους συμμαθητές της που έπαιζαν ξέγνοιαστα και χαρούμενα.
Εκείνη τη στιγμή, η Αλίσα προσπάθησε να πιάσει ένα μικρό κουκουνάρι από ένα ψηλό πεύκο που στεκόταν καταμεσής της αυλής. Όταν, όμως, κούνησε απότομα ένα μακρύ κλαδί, μια μεγάλη χιονοστιβάδα έπεσε πάνω της και την έκανε σαν χιονάνθρωπο. Έπειτα από λίγα δευτερόλεπτα σιωπής, όλα τα παιδιά ξέσπασαν σε γέλια.
-Αλίσα, πήγαινε γρήγορα στην τάξη και κάθισε δίπλα στο καλοριφέρ για να ζεσταθείς και να στεγνώσεις, είπε η δασκάλα της με αυστηρό τόνο φωνής.
-Μάλιστα, κυρία Ιβάνοβνα, είπε η Αλίσα που είχε ξεπαγιάσει.
Το χιόνι είχε μπει παντού, μέσα στις μπότες της, στο σβέρκο της και στα μανίκια της.
Όταν η Αλίσα μπήκε στην τάξη, ξαφνιασμένη, είδε το μικροκαμωμένο κοριτσάκι που καθόταν μόνο του και διάβαζε ένα βιβλίο. Το κοριτσάκι της έριξε μια γρήγορη ματιά και κατέβασε το βλέμμα του πάλι στο βιβλίο.
-Τι κάνεις εδώ πάνω μόνη σου; ρώτησε η Αλίσα.
Το κοριτσάκι κοίταξε την Αλίσα με ντροπαλό βλέμμα.
-Έχει….έχει κρύο εκεί έξω, είπε τραυλίζοντας.
-Γιατί δεν φοράς το κασκόλ, το σκουφί και τα γάντια σου; Έτσι, θα είσαι ζεστά και δεν θα κρυώνεις. Όλα τα παιδιά παίζουν κάτω στην αυλή, έχει πολύ πλάκα, έλα και εσύ! είπε με ενθουσιασμό η Αλίσα.
-Σε ευχαριστώ, αλλά….προτιμώ να καθίσω εδώ.
-Μα, είναι η τελευταία μέρα του σχολείου σήμερα, δεν θέλεις να διασκεδάσεις λίγο; επέμεινε η Αλίσα.
Εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κουδούνι και η τάξη άρχισε να γεμίζει από μαθητές σιγά σιγά.
Όταν η μέρα τελείωσε, οι δάσκαλοι και τα παιδιά αντάλλαξαν γιορτινές ευχές και αποχαιρετίστηκαν. Η Αλίσα κοντοστάθηκε στην έξοδο του σχολείου και φόρεσε το καινούργιο κόκκινο κασκόλ της. Εκείνη τη στιγμή, είδε το κοριτσάκι με το οποίο είχε μιλήσει τις προάλλες. Προχωρούσε στο χιόνι, μαζεμένο από το κρύο, με ένα πολύ λεπτό μπουφάν, δίχως κασκόλ, σκουφί και γάντια.
Η Αλίσα δεν το πίστευε στα μάτια της. Τότε κατάλαβε, γιατί το κοριτσάκι δεν ήθελε να παίξει στην αυλή. Κρύωνε, γιατί δεν είχε αρκετά ρούχα και αξεσουάρ για να φορέσει.
“Γιατί δεν την είχα παρατηρήσει νωρίτερα;” σκέφτηκε στεναχωρημένη.
Η Αλίσα δίχως δεύτερη σκέψη έτρεξε και έπιασε το κοριτσάκι από το χέρι.
-Συγνώμη! της είπε.
-Για ποιο πράγμα; ρώτησε το κοριτσάκι απορημένο.
-Που δεν ξέρω το όνομά σου και που σε έκανα να νιώσεις άβολα σήμερα, είπε η Αλίσα με σιγανή φωνή.
-Με λένε Αλίνα. Είμαι καλά, μην ανησυχείς και μη ζητάς συγνώμη, απάντησε χαμογελώντας.
-Σε λένε Αλίνα; Αλήθεια; Εμένα με λένε Αλίσα!
Τα δύο κορίτσια γέλασαν. Η Αλίσα με μια γρήγορη κίνηση ξετύλιξε το κόκκινο κασκόλ από τον λαιμό της και το πρόσφερε στην Αλίνα.
-Χρόνια πολλά Αλίνα! Είναι πάρα πολύ ζεστό, φόρεσε το!
Στην αρχή, η Αλίνα δίστασε να το πάρει μα η Αλίσα επέμεινε με το βλέμμα της.
-Σε ευχαριστώ….σε ευχαριστώ πολύ. Είναι το πρώτο δώρο Χριστουγέννων που παίρνω φέτος.
-Δεν κάνει τίποτα.
-Χρόνια πολλά Αλίσα!
-Χρόνια πολλά Αλίνα!
Εκείνη τη στιγμή, μια πανέμορφη μεγάλη χιονονιφάδα προσγειώθηκε πάνω στο κόκκινο κασκόλ στροβιλίζοντας.
-Κοίτα τι όμορφη! Σου αρέσουν οι χιονονιφάδες; ρώτησε η Αλίσα.
-Ναι, πολύ. Κρύβουν όλη την μαγεία του χειμώνα.
Εκείνη τη στιγμή, η Αλίσα άκουσε τη φωνή της μητέρας της που είχε έρθει για να την πάρει.
– Έρχομαι μαμά! φώναξε κοιτάζοντάς την.
Έπειτα, γύρισε για να αποχαιρετήσει την καινούργια της φίλη, αλλά είχε φύγει. Η Αλίσα κοίταξε γύρω γύρω έκπληκτη. Αυτό το μικροκαμωμένο κορίτσι είχε κυριολεκτικά εξαφανιστεί σε δευτερόλεπτα. Μονάχα, μια χιονονιφάδα λαμπύριζε στο σημείο που στεκόταν πριν. “Πού πήγε και πώς περπάτησε τόσο γρήγορα;” αναρωτήθηκε σιωπηλά η Αλίσα.
– Γειά σου Νατάσα! Μήπως είδες ένα κορίτσι από την τάξη μας που ονομάζεται Αλίνα; Στεκόταν ακριβώς δίπλα μου, ρώτησε η Αλίσα τη φίλη της που περνούσε.
– Γειά! Ποια είναι η Αλίνα; Δεν έχουμε κανένα κορίτσι στην τάξη μας με το όνομα Αλίνα και όχι, δεν είδα κανέναν να στέκεται δίπλα σου. Είσαι καλά; ρώτησε η Νατάσα με περιέργεια.
-Ναι, δεν πειράζει. Καλές γιορτές, είπε η Αλίσα μπερδεμένη και έφυγε.
Όταν η Αλίσα γύρισε στο σπίτι, διηγήθηκε στη μητέρα της τα όσα είχαν συμβεί, εκτός από το ότι η Αλίνα εξαφανίστηκε έπειτα.
-Μπράβο μικρή μου! Είναι πολύ όμορφο, όταν κάνεις κάποιον που έχει ανάγκη να νιώθει ξεχωριστός! είπε χαμογελώντας.
Οι μέρες πέρασαν και έφτασε η παραμονή Πρωτοχρονιάς. Η Αλίσα ανυπομονούσε να ξημερώσει για να ανοίξει το δώρο της. Την επόμενη μέρα, κάτω από το δέντρο, την περίμενε ένα κόκκινο τετράγωνο κουτί τυλιγμένο με κόκκινη γυαλιστερή κορδέλα. Η Αλίσα έσκισε το περιτύλιγμα, πέταξε την κορδέλα και άνοιξε προσεκτικά το κουτί. Μέσα, είχε μια υπέροχη γυάλινη ολόλευκη χιονόμπαλα. Μέσα στη χιονόμπαλα υπήρχαν μικροσκοπικά χιονισμένα σπιτάκια. Η Αλίσα την κούνησε και το χιόνι στο εσωτερικό της στροβιλίστηκε με χάρη.
-Έτσι, θα χιονίζει όλο τον χρόνο, όπως είχες ευχηθεί. Θυμάσαι;
-Είναι τέλειο δώρο μαμά, σας ευχαριστώ! η Αλίσα αγκάλιασε σφιχτά τους γονείς της και άρχισε να τραγουδάει χριστουγεννιάτικα τραγούδια.
Είχε βραδιάσει. Η Αλίσα καθόταν στον καναπέ του σαλονιού και χάζευε τη γυάλινη χιονόμπαλα. “Πως θα φαινόταν άραγε, αν την κουνούσα μέσα στο αληθινό χιόνι;” σκέφτηκε. Τότε, άνοιξε το παράθυρο και έβγαλε τη χιονόμπαλα έξω, κρατώντας τη σφιχτά με τα δύο της χέρια. Καθώς την κουνούσε μέσα στο κατάλευκο χιόνι που έπεφτε ακατάπαυστα, κοίταξε ενστικτωδώς κάτω και είδε την Αλίνα τυλιγμένη με το κόκκινο κασκόλ να περπατάει. Της φώναξε, μα η μορφή της ξεθώριασε σιγά σιγά μέσα στο χιόνι και τότε, μια πανέμορφη μεγάλη χιονονιφάδα προσγειώθηκε πάνω στη γυάλινη χιονόμπαλα της Αλίσας.
Εκείνη τη στιγμή, συνέβη κάτι μαγικό. Η χιονονιφάδα έγινε κρυστάλλινη και έπεσε απαλά στα πόδια της. Η Αλίσα τη σήκωσε και τότε, το χιόνι στροβιλίστηκε από έναν δυνατό αέρα και ακούστηκε μια ήρεμη φωνή:
-Αυτή η χιονονιφάδα, είναι ένα δώρο για σένα για να σου θυμίζει πάντα την καλοσύνη σου. Να ξέρεις, πως οι καλές πράξεις μέσα από την καρδιά πάντα ανταμείβονται. Καλά Χριστούγεννα Αλίσα, ψιθύρισε το χιόνι και έπαψε να στροβιλίζεται, καθώς ως δια μαγείας ο αέρας σίγησε.
-Αυτή είναι η πραγματική μαγεία του χειμώνα! είπε η Αλίσα με ενθουσιασμό.
Ένα γλυκό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη της, καθώς έσφιγγε τη χιονονιφάδα στα χέρια της.
*Τηγανισμένες γλυκές τηγανίτες, γνωστές στην κουζίνα της Ρωσίας, της Ουκρανίας, της Λευκορωσίας, της Σερβίας και της Λετονίας.
