Σκέφτομαι, πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός. Σαν χτες, είχα την Ελένη μου δίπλα μου και συζητούσαμε για τη μεταβατική περίοδο από το Νηπιαγωγείο στην πρώτη Δημοτικού. Της εξηγούσα σε τι διαφέρει το ένα από το άλλο; Γιατί πρέπει να γίνει αυτή η αλλαγή; Τί την περιμένει; Έπειτα, μου έκανε ένα σωρό ερωτήσεις και εγώ με τη σειρά μου της έλυνα τις απορίες. Σε καμία περίπτωση, δεν της έλεγα ότι θα είναι δύσκολα και ότι θα έχει περισσότερο διάβασμα παρά παιχνίδι. Το να προδιαθέτω το παιδί αρνητικά απέναντι σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση για εκείνο, είναι λάθος.
Η αλήθεια είναι, πως είχαμε αρχίσει την προετοιμασία μας από νωρίς, μήνες πριν ξεκινήσει την πρώτη Δημοτικού. Θα σας πω τη δική μου εμπειρία και τον τρόπο που χειρίστηκα την κατάσταση τότε.
- Της είχα αγοράσει ένα βιβλίο με προ-γραφικές ασκήσεις για να εξοικειωθεί με την αλφαβήτα. Μπορούσε να γράφει και να σβήνει με ειδικό μαρκαδόρο επάνω στα γράμματα.
- Της διάβαζα πολλά βιβλία, έπειτα αναλύαμε την ιστορία, τους κεντρικούς χαρακτήρες και το νόημα. Σκοπός ήταν η ανάπτυξη της αναλυτικής σκέψης.
- Αντιγράφαμε τα ονόματα των ηρώων από τα βιβλία στο τετράδιο γραφής που είχαμε φτιάξει.
- Μαθαίναμε να μετράμε και να γράφουμε αριθμούς ως το 100. Είχαμε φτιάξει πολύχρωμες κάρτες με όλους τους αριθμούς και κάναμε συνδυασμούς. Για παράδειγμα, η κάρτα με τον αριθμό 2, αν ενωθεί με την κάρτα με τον αριθμό 3 σχηματίζει το 23.
- Γράφαμε μαζί τη λίστα του σούπερ μάρκετ ή τις καθημερινές εκκρεμότητες στην ατζέντα μου. Έτσι, μάθαινε την οργάνωση.
- Επίσης, φτιάχναμε γλυκά διαβάζοντας μαζί τις συνταγές. Τα υλικά και τις ποσότητες για να κατανοεί καλύτερα τις αναλογίες.
- Κάθε πρωί, στο δρόμο για το Νηπιαγωγείο, περνούσαμε έξω από το Δημοτικό Σχολείο στο οποίο θα φοιτούσε. Ήταν μια ευκαιρία να εξοικειωθεί με το σχολικό περιβάλλον. Παρακολουθούσαμε τα παιδιά που έτρεχαν στην αυλή, σχολίαζα τα ωραία χρώματα που είχε το κτίριο, το περιποιημένο γρασίδι, την καθαριότητα του χώρου, το κιόσκι στη γωνία, στο οποίο ενδεχομένως, θα καθόταν μελλοντικά με τις φίλες της κλπ.
- Συνοπτικά, της είχα περιγράψει πως θα κυλάει η μέρα της στο σχολείο. Η προσευχή, το κουδούνι, τα διαλλείματα, τα συγκεκριμένα μαθήματα κάθε ώρα κλπ.
- Της επισήμαινα το γεγονός, πως όλα τα παιδιά από το Νηπιαγωγείο που πήγαινε, θα φοιτούσαν στο ίδιο σχολείο με εκείνη. Έτσι, δεν θα χρειαζόταν να αποχωριστεί τις καλύτερες φίλες της.
- Την παρότρυνα να μου εκφράσει τις ανησυχίες που είχε εκείνη την περίοδο. Της θύμισα πως τόσο εγώ όσο και ο μπαμπάς της, θα είμασταν δίπλα της αν προέκυπτε κάποιο πρόβλημα. Επιπλέον, συζητούσαμε πολύ. Έτσι, της δημιούργησα ένα αίσθημα ασφάλειας και εμπιστοσύνης.
- Της υπενθύμιζα, πως πρέπει να δείχνει σεβασμό και αντίστοιχα να εισπράττει σεβασμό από τους συμμαθητές της. Πως οποιαδήποτε αντίθετη συμπεριφορά και από τις δύο πλευρές, δεν θα ήταν αποδεκτή και θα είχε συνέπειες. Σκοπός, ήταν η ανάπτυξη της ενσυναίσθησης.
- Κατόπιν συζήτησης, είχαμε συμφωνήσει να συμμετέχει σε εξωσχολικές δραστηριότητες που είχε επιλέξει η ίδια. Σκοπός, ήταν η ανάπτυξη νέων κινητικών και γνωστικών δεξιοτήτων, η εκτόνωση μετά το σχολείο και τα οφέλη για την ψυχική και τη σωματική υγεία.
Τα είπαμε, τα συμφωνήσαμε, ενθουσιαστήκαμε και περιμέναμε την πρώτη μέρα. Δεν θα ξεχάσω ωστόσο, πόσο άγχος είχε το κοριτσάκι μου την πρώτη μέρα. Καθώς περπατούσαμε για το σχολείο, μιλούσε ακατάπαυστα και όλο έλεγε πόσο χαίρεται. Μέσα από τα λόγια της όμως, μπορούσα να διακρίνω την αγωνία που είχε.
Της είχα πει τότε, πως ήταν μια νέα αρχή για πολλά παιδιά. Ότι δεν ήταν η μόνη που βίωνε την εμπειρία της μετάβασης. Πως αν αγαπήσει το σχολείο, θα την αγαπήσει και εκείνο. Ότι τα μαθητικά χρόνια είναι τα καλύτερα χρόνια της ζωής. Να τα απολαύσει και να απορροφήσει την κάθε σταγόνα γνώσης που θα της προσφέρει το σχολείο.
«Εσένα σου άρεσε το σχολείο μαμά;» με είχε ρωτήσει όλο περιέργεια. «Μου άρεσε πολύ! Θυμάμαι ακόμα την ημέρα που ξεκίνησα την πρώτη Δημοτικού. Μακάρι να ήμουνα στη θέση σου τώρα» της είχα πει. Και το εννοούσα. Της μιλούσα συχνά για τα σχολικά μου χρόνια, λέγοντάς της διάφορες ιστορίες που της άρεσε πολύ να ακούει.
Σίγουρα, η προετοιμασία για μια ανώδυνη μεταβατική περίοδο, εν μέρει βοηθάει. Ωστόσο, δεν είναι όλα ρόδινα στην αρχή. Μπορεί να υπάρχουν κλάματα, ξεσπάσματα, έλλειψη συγκέντρωσης, νεύρα. Μπορεί και εσείς να χάσετε την υπομονή σας κάποιες στιγμές. Είναι διαφορετικά, όταν το παιδί βιώνει την κατάσταση από κοντά. Όταν αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι μεγαλώνει και πρέπει να γίνει πιο υπεύθυνο. Όταν μέχρι πρότινος, δεν ήταν υποχρεωμένο να κάθεται ακίνητο σε μια καρέκλα και να κάνει τα μαθήματά του, αντί να παίζει ξέγνοιαστα ατελείωτες ώρες.
Τα παιδιά χρειάζονται υπομονή σε κάθε τους αρχή. Σε καμία περίπτωση, δεν πρέπει να τα πιέζουμε και να τους ζητάμε παραπάνω από αυτά που μπορούν να προσφέρουν. Όλα θα γίνουν στην ώρα τους.
Κάποτε, είχα ακούσει, πως για να κατανοήσεις ως γονιός τί νιώθει το παιδί σου όταν γράφει για πρώτη φορά, έπρεπε να προσπαθήσεις ως δεξιόχειρας να γράψεις με το αριστερό σου χέρι. Κάποια παιδιά μαθαίνουν πιο γρήγορα, κάποια πιο αργά. Το καθένα έχει το δικό του ρυθμό και χρόνο μάθησης. Άλλωστε, κανένα παιδί δεν έχει αποφοιτήσει από το σχολείο, δίχως να έχει μάθει να διαβάζει και να γράφει.
Και τώρα, έχουν περάσει δύο χρόνια. Είμαστε στην τρίτη Δημοτικού. Έχουμε και Ιστορία φέτος. Όλα κυλάνε ομαλά και η Ελένη έχει προσαρμοστεί μια χαρά πλέον. Σαφώς, μας τα χάλασε αρκετά η πανδημία και αποσυντονιστήκαμε κάπως. Ωστόσο, με λίγη θετική σκέψη και υπομονή όλα φτιάχνουν.
Καλή αρχή στα παιδιά που φέτος ξεκινούν την πρώτη Δημοτικού!
