Την κουβαλούσα μέσα μου εννέα μήνες. Ήμασταν αχώριστες. Τρώγαμε μαζί, κοιμόμασταν μαζί, πηγαίναμε βόλτες, στη δουλειά. Αδημονούσα να την αντικρίσω για πρώτη φορά και να την κρατήσω στην αγκαλιά μου. Φανταζόμουνα τα ματάκια και τα μαλλιά που θα είχε και σκεφτόμουνα ονόματα. Έπειτα, ήρθε η μεγάλη μέρα που το κλάμα της ήχησε στα αυτιά μου, σαν την πιο ωραία μελωδία που είχα ακούσει στη ζωή μου. Την κρατούσα, την κοίταζα, δάκρυζα από τη χαρά μου, ήμουνα σε κατάσταση ευφορίας. Ήταν χειμώνας και είχε κρύο, μα η καρδιά μου είχε γεμίσει με ζεστασιά και αγαλλίαση. Τοκετός και επιστροφή στην εργασία; Ήταν το τελευταίο πράγμα που σκεφτόμουνα.
Αντιθέτως, απολάμβανα την κάθε μέρα, ώρα και λεπτό μαζί της. Προσαρμοζόμουνα, μάθαινα, ανακάλυπτα πως να είμαι μαμά. Όταν κοιμόταν δίπλα μου στο λίκνο της, άκουγα την αναπνοή της και ηρεμούσα. Τη νύχτα ξενυχτούσαμε πολύ και η έλλειψη ύπνου την επόμενη μέρα ήταν ανυπόφορη. Της τραγουδούσα το “A new day has come” της Celine Dion, όταν δεν μπορούσε να ηρεμίσει και την έπαιρνε ο ύπνος μεμιάς. Ενώ κοιμόταν, έμπαινα στο δωμάτιο στις μύτες των ποδιών μου κάθε δεκαπέντε λεπτά. Έτσι, ήθελα να σιγουρευτώ ότι ήταν καλά. Τόσες στιγμές μοναδικές και αξέχαστες, τόσες αναμνήσεις ανεπανάληπτες.
Πέρασαν δύο μήνες. Χωρίς να το καταλάβω, ήρθε η μέρα του αποχωρισμού. Η μέρα που έπρεπε να επιστρέψω στην εργασία μου. Τα συναισθήματα ανάμεικτα, από τη μια ένιωθα άγχος και ενοχές που την άφηνα τόσο μικρή, από την άλλη είχα την ανάγκη να βγω από το σπίτι και να πάρω μια ανάσα από τα συνεχόμενα ξενύχτια και την απίστευτη κούραση που ένιωθα.
Τοκετός και επιστροφή στην εργασία πρόωρα, τα αρνητικά:
- Για αρκετούς μήνες είχα συνέχεια την έγνοια της. Μέχρι να επιστρέψω σπίτι, σκεφτόμουνα, πόσες ώρες είχε κοιμηθεί, αν ήταν καλά, αν είχε πιεί όλο το γάλα της, πόσες κουταλιές φαγητό είχε φάει.
- Όταν αρρώσταινε, είχα απίστευτες τύψεις που δεν ήμουνα δίπλα της για να την προσέχω. Ανυπομονούσα να πάω σπίτι για να την αγκαλιάσω και να την φροντίσω.
- Έχανα σημαντικές στιγμές, όπως την πρώτη φορά που είχε περπατήσει.
- Σκεφτόμουνα ότι της έλειπα και ότι με έψαχνε, ότι ο αποχωρισμός μας της προκαλούσε αίσθημα εγκατάλειψης και συναισθηματικής ανασφάλειας. Καθώς και το πόσο σημαντική είναι η παρουσία της μητέρας τα πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού.
- Τα πρώτα χρόνια, στην ανατροφή της συμμετείχαν παραπάνω άτομα από όσα θα έπρεπε. Είναι εξαιρετικά σημαντικό να υπάρχει σταθερότητα από την αρχή και να μην εμπλέκονται περισσότερα από δύο πρόσωπα με διαφορετική νοοτροπία, στο μεγάλωμα του παιδιού.
Από την άλλη, υπήρχαν και τα θετικά στοιχεία:
- Λόγω της φύσης της εργασίας μου, επικοινωνούσα με πολύ κόσμο. Αυτό με είχε βοηθήσει να ενταχθώ και πάλι σε φυσιολογικούς καθημερινούς ρυθμούς. Να επανέλθω κατά κάποιον τρόπο στη ζωή, πριν γίνω μαμά. Με την επιστροφή στην εργασία μου, η μετάβαση από την καθημερινότητα πριν γίνω μαμά, στη μετέπειτα, πραγματοποιήθηκε ομαλότερα. Καθώς, η δουλειά μου αποτελούσε μέρος της καθημερινής μου ρουτίνας ανέκαθεν και συνέχισε να υφίσταται και μετά τη μεγάλη αλλαγή. Όταν όλα άλλαξαν με τον ερχομό της μικρής, το κομμάτι της δουλειάς παρέμεινε σταθερό και αναλλοίωτο. Αυτό με έκανε να αισθανθώ λιγότερο έξω από τα νερά μου.
- Επιπλέον, είχα διαβάσει πως σύμφωνα με μια μελέτη, οι εργαζόμενες μητέρες εκτιμούν περισσότερο την παρέα των παιδιών τους, για αυτό αλληλoεπιδρούν πιο έντονα μαζί τους. Σε αντίθεση, με τις μητέρες που βρίσκονται όλη την ημέρα μαζί με τα παιδιά τους, ίσως εκτιμούν περισσότερο κάποιες ώρες ησυχίας, αποφεύγοντας να προσφέρουν έντονα ερεθίσματα στα παιδιά τους. Μπορώ να πω, ότι το βίωσα και εγώ σε έναν βαθμό όσα χρόνια εργαζόμουνα.
Ωστόσο, αν είχα τη δυνατότητα τότε, θα είχα παραμείνει δίπλα της για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, για πολλούς λόγους. Κυρίως, γιατί τα παιδιά είναι σημαντικότερα από οτιδήποτε άλλο σε αυτή τη ζωή. Είναι ζωές που χρήζουν σεβασμού, αγάπης και αφοσίωσης. Επιπλέον, το να είσαι γονιός, είναι εξίσου μια πολύ σημαντική και σπουδαία “δουλειά”.
Εσύ, έχεις αισθανθεί έτσι με το δικό σου μωράκι; Περιμένω να ακούσω τη δική σου εμπειρία!
